Moeder zijn (en natuurlijk ook vader) is niet altijd even gemakkelijk. Zéker als je kinderen in de puberteit zijn. Je wilt de verbinding met je kind(eren) voelen, maar elke keer voelt het alsof je wordt weggeduwd. Heel lastig, want je wilt een goede, verantwoordelijke ouder zijn. Maar in plaats daarvan ontstaan er alleen maar gevoelens van twijfel over jezelf en over het moederschap.

Is dat terecht? Ben je werkelijk geen goede moeder en ben je je kind écht even kwijt tijdens de puberteit? Of is er iets anders aan de hand?

Alleen maar bezig met de buitenwereld en met “goed doen”. 

Elke ouder met kinderen in de puberteit zal het herkennen. Sterker nog, ik heb het zelf in volle hevigheid meegemaakt. Mijn dochter liet me álles zien wat ik als moeder niet wílde zien, waardoor ik alleen maar meer gevoelens van twijfel kreeg over mijn moederschap. Maar wat ik me op dat moment niet realiseerde is dat ik in werkelijkheid niet in verbinding stond met mezelf, dat ik alleen maar bezig was met de buitenwereld en alles zo goed mogelijk voor iedereen wilde doen. In feite was ik niet mijn dochter kwijt, maar mezelf. En stukje bij beetje werd me steeds meer duidelijk.

Gevoelens en emoties zijn soms nog steeds taboe. 

Ik wilde het allemaal zo goed voor mijn dochter. De perfecte ouder willen zijn voor een kind dat met álle problemen bij haar moeder terecht kon. Maar kon ik in werkelijkheid eigenlijk wel met mijn eigen worstelingen overweg? De worstelingen die ontstaan waren in mijn éigen puberteit, waarin ik mezelf óók niet verbonden voelde met mijn moeder en met mijn eigen lijf. De periode waarin thuis nooit werd gepraat over gevoelens en emoties en ik alles bij mezelf wegdrukte, maar daardoor vooral met mezelf overhoop lag. Mijn dochter liet me dat allemaal zien; ze bleek een reflectie van mezelf te zijn op 14-jarige leeftijd.

Je eigen gedachten creëren je werkelijkheid. 

Wie vertelde me eigenlijk dat ik geen goede moeder was? Mijn dochter had me dat nog nooit gezegd en in het dagelijkse leven was er niets dat daarop wees. Waar het op neerkwam, was dat het allemaal uiteindelijk mijn eigen gedachten waren die mijn gevoel over mezelf creëerden. Ik bleek zelf degene te zijn die geen openheid gaf om over bepaalde dingen te praten. Ik dacht alles onder controle te hebben, maar die controle zorgde er ook voor dat ik haar geen ruimte liet om het op haar eigen manier te doen. En daarmee diende zich automatisch ook de vraag aan: hoeveel ruimte gaf ik mezelf nou eigenlijk? In feite zorgde mijn dochter ervoor dat ik de confrontatie met mezelf aanging. En die spiegel had ik hard nodig.

Pijnlijke stukken transformeren naar liefde. 

In welke leeftijdsfase je ook zit; je Innerlijk Kind beweegt altijd mee. Dat betekent dus ook dat als je zélf kinderen hebt, deze kindstukken haarfijn onder de loep worden gelegd en worden gespiegeld. Maar er bestaat een fantastische remedie om ervoor te zorgen dat onze kinderen onze trauma’s niet opnieuw hoeven te doorleven: door onze eigen verantwoordelijkheid te nemen. Door onze eigen pijnlijke stukken naar liefde te transformeren, zorgen we voor een grote verandering op energetisch niveau, zowel bij onszelf als bij onze kinderen. Kinderen zijn dan ook een belangrijke inspiratiebron voor verandering, transformatie, bewustwording en heling.

Hoe voelde het voor jou toen je 14 jaar was en midden in de puberteit zat? Voelde je de verbinding met je moeder en je vader? Kon je alles in openheid delen en kreeg je alle ruimte? Werd je serieus genomen en gerespecteerd als je je grenzen aangaf? Herken je jezelf in mijn verhaal en wil je erover praten? Je bent van harte welkom in mijn praktijk.