Er komen vaak vrouwen in mijn praktijk waarvan beide ouders de oorlog hebben meegemaakt. Vrouwen die zijn opgevoed in grote gezinnen en schaarste. Met moeders die in dienst stonden van het gezin en de familie. Die geen eigen weg konden kiezen. Hun verlangens niet konden volgen. Die de duidelijke, onbewuste boodschap kregen dat hun gevoelens en emoties er niet toe deden. Onderdrukken was de enige optie. Veel van onze moeders zijn nooit volwaardig in hun behoeften gezien omdat er geen ruimte was om hun vrouwelijke kracht te ontwikkelen. Deze onvervulde behoeftes worden vaak geprojecteerd op de kinderen. En zo wordt het stokje van de aangepaste volwassene die niet weet wie zij diep van binnen werkelijk is, doorgegeven van generatie op generatie.
Altijd voor de ander klaarstaan.
Wanneer je niet hebt gekregen wat je nodig had, tast dit je vermogen tot zelfliefde en eigenwaarde aan. Je ontwikkelt patronen waarin je altijd voor de ander klaar staat, maar niet weet hoe je voor jezelf moet zorgen. Voor anderen ben je zacht en compassievol, maar voor jezelf meedogenloos veroordelend. Je bent een gever in alles wat je doet, maar niet in staat om te ontvangen. Je voelt je nooit goed genoeg en bent continu op zoek naar bevestiging. En dan word je verliefd. Je klampt je letterlijk vast aan je liefdespartner vanuit het verlangen dat hij jou gaat geven wat je al die tijd hebt gemist. Een emotioneel volwassen partner voelt onbewust deze afhankelijkheid aan en wil niet meegezogen worden in de verstikking. Het helen van deze dynamiek begint bij het helen van de moederwond. Je wordt je bewust van de verantwoordelijkheid over je eigen leven. Komt in contact met niet alleen je diepste verlangens en je vrouwelijkheid, maar ook met de pijn die je bij je draagt. Voor heling heb je je moeder niet nodig, alleen jezelf. Je ouders hebben je alles gegeven wat ze hadden en je konden geven. Hen de schuld geven van jouw verwonding, houd je weg bij een gelukkig leven.
Geef een reactie